پیاده شدن مبنا یک تحقیق علمی جدید، صریح شده است که عزب زندگی کردن ظن ابتلا به اختلالات روانی شایع را بیشتر می درنگ. محرک حقیقی این افزودن احتمال هم در تحقیق جدید مشخص شده است. داخل ادامهٔ این مقاله با ما همراه باشید تا داده ها جزئی تری در این مورد در اختیارتان قرار بدهیم و ببینیم که تنها زندگی کردن چطور مصونیت گویا افراد را ترساندن می کند. حتما بخوانید:چطور عزب سفر کنیم و خوش بگذرانیم؟لذت بازی کردن از زندگی با ۱۴ نکته ای که زندگی را اب میلتان می کندتنهایی؛ مهم ترین مهارتی که هیچگاه کس به شما یاد نداده است
اختلالات خلقی، بی تابی و سوءمصرف مواد، از عموم اختلالات روانی شایع (به انگلیسی common mental disorders و به اختصار CMD) هستند. بنا به نتایج برخی تحقیقات انجام گرفته، تقریبا یک سوم مردم، در طول عمرشان یکی از این اختلالات روانی شایع را تجربه می کنند.
این اختلالات مشخصا زندگی کسانی را که از آن ها رنج می برند، دون تأثیر قرار می دهند. اما به واسطهٔ همه گیرشدن شان، ممکن است مردم اجتماع را به طور کلی، در سطح عریض تری دون تأثیر قرار بدهند؛ به این تامل که اهمیت بیشتری واضح می کنند. در واقع عالمگیر گسترده و تأثیر این اختلالات باعث شد تا محققان، با جدیت بیشتری درباره این اختلالات تحقیق کنند و خطراتی را که احتمال ابتلا به اختلالات روند را در مردم بیشتر می کنند، اطلاع کنند.
یکی از خطراتی که طی سال های اخیر توجه بیشتری بوسیله آن نشان داده شده و تأثیر آن مورد مطالعه راحتی پژمان است، تنها عمر کردن است. درون تحقیقی جدید داخل این رابطه، که نتایج آن داخل مجلهٔ انگلیسی زبان «PLOS ONE» منتشر شد، مجاهدت پهلو آن بود تا تنها عمر کردن و تأثیر آن بر افزودن احتمال ابتلا بوسیله اختلالات روانی شایع از دیدگاهی تازه معاینه شود. طبق آنچه مؤلفان مقاله در بخش پایانی و نتیجه گیری نوشته گیرایی مطرح کردند، بین تنها عمر کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات جریان شایع، وابستگی ای بود دارد. به علاوه در نتیجهٔ این استفهام پیدا شد که تمامی مردم، صرف کردن نظر از جنسیت و سن وسال شان، در معرض این سربزرگی قرار دارند. در واقع این تنهایی است که بوسیله عنوان محرک و عامل خطرساز واقعی شناخته می شود و سایر مسائل و فردی ها، اهمیتی ثانویه دارند. تحقیقات علمی پیشین دربارهٔ تنها عمر کردن
در بیشتر کشورهای غربی، تعداد کسانی که تنها زندگی می کنند، خلال روندی پیوسته و تدریجی روبه افزایش است؛ این روانی چند علت دارد: از آن جمله می توان به افزودن میانگین سنی مردم کشورها، بالاتر روبیدن سن ازوداج و اضافه نرخ طلاق رمز کرد.
ارتباط میان عزب عمر کردن و افزایش احتمال ابتلا بوسیله اختلالات جریان شایع، پیش تر اندوه تک توجه محققان قرار پژمرده بود. اما بیشتر جستجو ها متمرکز بر افراد میان سال و دربارهٔ آن ها وجود. بوسیله این خاطر نمی شد نتایج آن ها را به گروه های اهل سنت دیگر بسط قسط.
بوسیله علاوه این تحقیقات اولیه صرفا با تمرکز بر افسردگی ناشی از تنهایی عارض می گرفته اند و سایر اختلالات روانی در آن ها جایی نداشته اند. به این خاطر شمایل تام و دقیقی از اثرات تنهایی به مشت نمی دادند.
نکتهٔ دیگری که دربارهٔ تحقیقات پیشین این است که درون آن ها تأثیر سایر عوامل ناشی از تنها عمر کردن، بر افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روند شایع مورد معاینه صبر نگرفته بود؛ به عنوان مثال، کسانی که تنها زندگی می کنند، بیشتر از سایرین در معرض افزایش وزن، استعمال دخانیات، مصرف مواد تریاک و محروم ماندن از پشتیبانی انسان جامعه صبر می گیرند. حالا این سؤال پیش می آید که کدام یک از این مسائل محرک پا بر جا ابتلا به اختلالات روند شایع است؟
محققان و مؤلفان این مقالهٔ علمی جدید، سعی به خشکی امدن آن داشته اند تا در حد امکان هبوط ها و ابهامات مقاله های پیشین را برطرف کنند. درون این استفهام جدید، به رابطهٔ کلی میان عزب زندگی کردن و اختلالات روانی شایع پرداخته شده است. به علاوه، عوامل تأثیرگذار بر این رابطه هم داخل نظر اندوهناک شده اند. در ادامه با غصه نگاهی بوسیله حاصل تحقیقات آن ها خواهیم داشت. بررسی جستار علمی متاخر و نتایج آن
این تحقیق علمی جدید را محققان دانشگاه سن کونتین، واقع در ورسای فرانسه عمل دادند. محققان تو این استفهام داده ها آماری گردآوری شده از ۲۰۵۰۳ فردِ جوان انگلیسی را که سن آنها بین ۱۶-۷۴ سال بود، تجزیه وتحلیل کردند. این اطلاعات آماری، حاصل سه بررسی تمامیت بود که دربارهٔ مسری بلای ناگهانی های جریان در انگلستان، داخل سال های ۱۹۹۳، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۷، توسط متخصص های انگلیسی ادا گرفت.
کسانی که درون این بررسی ها شریک شدن کردند، موظف به پر کردن پرسش نامه هایی می شدند که در اختیارشان قرار داده می شد. متخصص های انگلیسی با ارزیابی اطلاعات خراج از این پرسش مجله ها، می توانستند پی ببرند آیا شخصی که پرسش مجله را لبریز کرده بود، هنگام هفتهٔ پیش از آن، تیر های مرتبط با روان نژندی (نوعی اختلال روانی که با احساسات موکد خوف و نگرانی همراه است) را تجربه کرده بود یا خیر؟
در این معاینه ها، اطلاعات گردآوری شده بر پایهٔ تعدادی متغیر، مقابله و معادله داده می شد؛ این متغیرها دربرگیرنده وزن، قد، استاندارد تحصیلات، شغل، استفاده الکل و مواد مخدر، چگونگی روابط اجتماعی و احساس تنهایی حیات.
در این تحقیق علمی جدید و با بررسی اطلاعات گردآوری شده در انگلستان، همان نعوظ که انتظار می رفت، مشاهده شد تعداد کسانی که تنها زندگی می کرده اند، درون گذر سال ها روندی روبه رشد داشته است. داخل سال ۱۹۹۳، ۸٫۸٪ از باهم اتحاد کردن کنندگان داخل این بررسی، تنها زندگی می کرده اند. این درصد داخل سال ۲۰۰۰ به ۹٫۸ و تو سال ۲۰۰۷ به ۱۰٫۷ افزایش پیدا کرد.
به علاوه در نتیجهٔ این تجزیه وتحلیل اطلاعات آماری گذشته مشخص شد که صرف دیدن از جنسیت و گروه اهل سنت افراد، رابطهٔ زیبنده توجهی میان تنها عمر کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روانی شایع حیات داشت. کسانی که تنها زندگی می کرده اند، داخل مقایسه با دیگر افراد، بیشتر تو معرض این اختلالات فراغت می گرفته اند. در ادامه، درصد مردم های تنهای مشغول به این اختلالات را داخل مقابل دیگر افراد مبتلا به آن ها مشاهده خواهید کرد (درصدها مرتبط با بررسی هایی هستند که در انگلستان عمل گرفتند): ۱۹۹۳: ۱۹٫۹٪ در مقابل ۱۳٫۶٪؛ ۲۰۰۰: ۲۳٫۲٪ در مقابل ۱۵٫۵٪؛ ۲۰۰۷: ۲۴٫۷٪ در مقابل ۱۵٫۴٪. مشکلات ناشی از تنهایی
با بررسی ژرف پر حرارت رابطهٔ میان عزب زندگی کردن و ابتلا بوسیله اختلالات روانی شایع، مشخص شد که ۸۴٪ افراد، به واسطهٔ تنهایی بوسیله این اختلالات دچار می شدند.
در نتیجهٔ تحقیقات پیشین معلوم شده وجود که تنهایی، می تواند جهت رنجش و سست شدن باشد. وابستگی میان تنهایی و افزایش معیار مرگ ومیر، موضوع دیگری بوده است که برخی تحقیقات بر اساس آن انجام پژمان اند.
اما شعار از انجام این تحقیقات و نگرانی های این چنینی چیست؟ بوسیله اعتقاد برخی از صاحب نظران، تنهایی و تنها زندگی کردن، در عصر حاضر تو حال همه انسداد شدن است و بوسیله همین خاطر، نتایج این طور تحقیقاتی اهمیت پیدا می درنگ. چراکه تنها با تحقیق و بررسی علمی است که می استعداد حس عمیق تری از این روانی علنی کرد و از پیامدهای خطرساز و ناخوشایند آن تا حد امکان پیشگیری کرد. از سوی دیگر، اشتی روند مردم این زمانه از هر عهد دیگری بیشتر داخل معرض ریسک است و تماشاچی روند روبه افزایش اختلالات قضیه هستیم. جای پا بردن به علل متنوع این اختلالات و اطلاع آن ها، می تواند تو کنترل شان میوه دار دشت باشد.
البته باید درون نظر داشت کسی که تنها زندگی می کند، لزوما دچار احساس تنهایی نخواهد شد. کسانی غصه که این احساس برای سندیت رنج آور است، می توانند از راهکارهای موجود بخاطر قدرت بر آن کاربرد کنند. انبازی در جلسات نطق درمانی، کاربرد از خدمات حراست های اجتماعی و نگهداری از حیوانات خانگی، تعدادی از این راهکارها هستند. شاید چالش برانگیزترین قسمت کار، کسب اطمینان از قرار اخذ این خدمات در دسترس کسانی است که تنها زندگی می کنند. مجاب کردن آن ها بخاطر بیرون آمدن از لاک تنهایی و استراحت ستاندن داخل جمع افراد، می تواند دشوار باشد. فردی های تحقیق دربارهٔ تنهایی و اثرات تنها زندگی کردن
البته محققان طی ادا این تحقیق بامحدودیت هایی هم مواجه بوده اند که خویشتن محققان هم به وجودشان اذعان داشته اند. اولین محدودیت این است که در این جستجو (و تحقیق های مشابه)، مقطع بخصوصی از عمر افراد بررسی و بررسی شده است؛ ممکن است نتایج مولود شده به وضعیت اختصاص افراد تو آن دوره از زندگی شان تماس برملا نرم و تصویر جامعی که غبطه می رود، به دست نیاید. مهیا کردن شرایط برای ادا تحقیقات در بلندمدت، پیشنهادی است که محققان بخاطر پهلو آمدن با این محدودیت ارائه کرده اند.
محدودیت دیگری که وجود دارد و البته هر نوع تحقیق دیگر با چنین ماهیتی را مادون الشعاع قرار می دهد، ممکن نبودن ارزیابی رابطهٔ انگیزه ومعلولی است: آیا شخص به خاطر تنها زندگی کردن مبتلا به اختلالات روند شایع شده، یا آنکه پس از ابتلا بوسیله این اختلالات تصمیم به تنها زندگی کردن گرفته است؟ شاید غم اساسا کسی که مستعد ابتلا به چنین اختلالاتی باشد، غبطه بیشتری برای عزب زندگی کردن نشان بدهد؟ هرچه ژرف پر حرارت روند را کوچکتر دیدن قرار بدهیم، متوجه خواهیم شد که چنین فردی ها و ابهاماتی گریزناپذیرند و عزب کار و تلاش روزافزون محققان و انجام تحقیقات بیشتر است که می تواند این ابهامات را برطرف کند.
البته صرف اکتفا به این ویژگی ها ممکن است ارزش تحقیقات را زیر سؤال ببرد. نباید از دستاوردهای آن بی خبر شد: علاوه بر اینکه تحقیقات پیشین به خشکی امدن نتایج حاصل شده از این تفحص جدیدتر امضا می گذارند، چند نتیجهٔ عمده دیگر بی قراری از آن به دست آمده است که تقریبا اکید هستند؛ به عنوان مثال اینکه رابطهٔ میان سلامت روانی و تنها زندگی کردن، به نرم کردن زمان دستخوش تبدیل نمی شود و پایدار است؛ و نیز اینکه این بستگی صرفا به جوانان پابه سن گذاشته تر مرتبط نیست و به نعوظ کلی تنهایی، تأثیری مهم و عمده تو اشتی جریان دارد و می تواند آن را مادون الشعاع قرار بدهد. درون ادامه بخوانید: غم غربت و راهکارهایی بخاطر تسکین آن
اختلالات خلقی، بی تابی و سوءمصرف مواد، از عموم اختلالات روانی شایع (به انگلیسی common mental disorders و به اختصار CMD) هستند. بنا به نتایج برخی تحقیقات انجام گرفته، تقریبا یک سوم مردم، در طول عمرشان یکی از این اختلالات روانی شایع را تجربه می کنند.
این اختلالات مشخصا زندگی کسانی را که از آن ها رنج می برند، دون تأثیر قرار می دهند. اما به واسطهٔ همه گیرشدن شان، ممکن است مردم اجتماع را به طور کلی، در سطح عریض تری دون تأثیر قرار بدهند؛ به این تامل که اهمیت بیشتری واضح می کنند. در واقع عالمگیر گسترده و تأثیر این اختلالات باعث شد تا محققان، با جدیت بیشتری درباره این اختلالات تحقیق کنند و خطراتی را که احتمال ابتلا به اختلالات روند را در مردم بیشتر می کنند، اطلاع کنند.
یکی از خطراتی که طی سال های اخیر توجه بیشتری بوسیله آن نشان داده شده و تأثیر آن مورد مطالعه راحتی پژمان است، تنها عمر کردن است. درون تحقیقی جدید داخل این رابطه، که نتایج آن داخل مجلهٔ انگلیسی زبان «PLOS ONE» منتشر شد، مجاهدت پهلو آن بود تا تنها عمر کردن و تأثیر آن بر افزودن احتمال ابتلا بوسیله اختلالات روانی شایع از دیدگاهی تازه معاینه شود. طبق آنچه مؤلفان مقاله در بخش پایانی و نتیجه گیری نوشته گیرایی مطرح کردند، بین تنها عمر کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات جریان شایع، وابستگی ای بود دارد. به علاوه در نتیجهٔ این استفهام پیدا شد که تمامی مردم، صرف کردن نظر از جنسیت و سن وسال شان، در معرض این سربزرگی قرار دارند. در واقع این تنهایی است که بوسیله عنوان محرک و عامل خطرساز واقعی شناخته می شود و سایر مسائل و فردی ها، اهمیتی ثانویه دارند. تحقیقات علمی پیشین دربارهٔ تنها عمر کردن
در بیشتر کشورهای غربی، تعداد کسانی که تنها زندگی می کنند، خلال روندی پیوسته و تدریجی روبه افزایش است؛ این روانی چند علت دارد: از آن جمله می توان به افزودن میانگین سنی مردم کشورها، بالاتر روبیدن سن ازوداج و اضافه نرخ طلاق رمز کرد.
ارتباط میان عزب عمر کردن و افزایش احتمال ابتلا بوسیله اختلالات جریان شایع، پیش تر اندوه تک توجه محققان قرار پژمرده بود. اما بیشتر جستجو ها متمرکز بر افراد میان سال و دربارهٔ آن ها وجود. بوسیله این خاطر نمی شد نتایج آن ها را به گروه های اهل سنت دیگر بسط قسط.
بوسیله علاوه این تحقیقات اولیه صرفا با تمرکز بر افسردگی ناشی از تنهایی عارض می گرفته اند و سایر اختلالات روانی در آن ها جایی نداشته اند. به این خاطر شمایل تام و دقیقی از اثرات تنهایی به مشت نمی دادند.
نکتهٔ دیگری که دربارهٔ تحقیقات پیشین این است که درون آن ها تأثیر سایر عوامل ناشی از تنها عمر کردن، بر افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روند شایع مورد معاینه صبر نگرفته بود؛ به عنوان مثال، کسانی که تنها زندگی می کنند، بیشتر از سایرین در معرض افزایش وزن، استعمال دخانیات، مصرف مواد تریاک و محروم ماندن از پشتیبانی انسان جامعه صبر می گیرند. حالا این سؤال پیش می آید که کدام یک از این مسائل محرک پا بر جا ابتلا به اختلالات روند شایع است؟
محققان و مؤلفان این مقالهٔ علمی جدید، سعی به خشکی امدن آن داشته اند تا در حد امکان هبوط ها و ابهامات مقاله های پیشین را برطرف کنند. درون این استفهام جدید، به رابطهٔ کلی میان عزب زندگی کردن و اختلالات روانی شایع پرداخته شده است. به علاوه، عوامل تأثیرگذار بر این رابطه هم داخل نظر اندوهناک شده اند. در ادامه با غصه نگاهی بوسیله حاصل تحقیقات آن ها خواهیم داشت. بررسی جستار علمی متاخر و نتایج آن
این تحقیق علمی جدید را محققان دانشگاه سن کونتین، واقع در ورسای فرانسه عمل دادند. محققان تو این استفهام داده ها آماری گردآوری شده از ۲۰۵۰۳ فردِ جوان انگلیسی را که سن آنها بین ۱۶-۷۴ سال بود، تجزیه وتحلیل کردند. این اطلاعات آماری، حاصل سه بررسی تمامیت بود که دربارهٔ مسری بلای ناگهانی های جریان در انگلستان، داخل سال های ۱۹۹۳، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۷، توسط متخصص های انگلیسی ادا گرفت.
کسانی که درون این بررسی ها شریک شدن کردند، موظف به پر کردن پرسش نامه هایی می شدند که در اختیارشان قرار داده می شد. متخصص های انگلیسی با ارزیابی اطلاعات خراج از این پرسش مجله ها، می توانستند پی ببرند آیا شخصی که پرسش مجله را لبریز کرده بود، هنگام هفتهٔ پیش از آن، تیر های مرتبط با روان نژندی (نوعی اختلال روانی که با احساسات موکد خوف و نگرانی همراه است) را تجربه کرده بود یا خیر؟
در این معاینه ها، اطلاعات گردآوری شده بر پایهٔ تعدادی متغیر، مقابله و معادله داده می شد؛ این متغیرها دربرگیرنده وزن، قد، استاندارد تحصیلات، شغل، استفاده الکل و مواد مخدر، چگونگی روابط اجتماعی و احساس تنهایی حیات.
در این تحقیق علمی جدید و با بررسی اطلاعات گردآوری شده در انگلستان، همان نعوظ که انتظار می رفت، مشاهده شد تعداد کسانی که تنها زندگی می کرده اند، درون گذر سال ها روندی روبه رشد داشته است. داخل سال ۱۹۹۳، ۸٫۸٪ از باهم اتحاد کردن کنندگان داخل این بررسی، تنها زندگی می کرده اند. این درصد داخل سال ۲۰۰۰ به ۹٫۸ و تو سال ۲۰۰۷ به ۱۰٫۷ افزایش پیدا کرد.
به علاوه در نتیجهٔ این تجزیه وتحلیل اطلاعات آماری گذشته مشخص شد که صرف دیدن از جنسیت و گروه اهل سنت افراد، رابطهٔ زیبنده توجهی میان تنها عمر کردن و افزایش احتمال ابتلا به اختلالات روانی شایع حیات داشت. کسانی که تنها زندگی می کرده اند، داخل مقایسه با دیگر افراد، بیشتر تو معرض این اختلالات فراغت می گرفته اند. در ادامه، درصد مردم های تنهای مشغول به این اختلالات را داخل مقابل دیگر افراد مبتلا به آن ها مشاهده خواهید کرد (درصدها مرتبط با بررسی هایی هستند که در انگلستان عمل گرفتند): ۱۹۹۳: ۱۹٫۹٪ در مقابل ۱۳٫۶٪؛ ۲۰۰۰: ۲۳٫۲٪ در مقابل ۱۵٫۵٪؛ ۲۰۰۷: ۲۴٫۷٪ در مقابل ۱۵٫۴٪. مشکلات ناشی از تنهایی
با بررسی ژرف پر حرارت رابطهٔ میان عزب زندگی کردن و ابتلا بوسیله اختلالات روانی شایع، مشخص شد که ۸۴٪ افراد، به واسطهٔ تنهایی بوسیله این اختلالات دچار می شدند.
در نتیجهٔ تحقیقات پیشین معلوم شده وجود که تنهایی، می تواند جهت رنجش و سست شدن باشد. وابستگی میان تنهایی و افزایش معیار مرگ ومیر، موضوع دیگری بوده است که برخی تحقیقات بر اساس آن انجام پژمان اند.
اما شعار از انجام این تحقیقات و نگرانی های این چنینی چیست؟ بوسیله اعتقاد برخی از صاحب نظران، تنهایی و تنها زندگی کردن، در عصر حاضر تو حال همه انسداد شدن است و بوسیله همین خاطر، نتایج این طور تحقیقاتی اهمیت پیدا می درنگ. چراکه تنها با تحقیق و بررسی علمی است که می استعداد حس عمیق تری از این روانی علنی کرد و از پیامدهای خطرساز و ناخوشایند آن تا حد امکان پیشگیری کرد. از سوی دیگر، اشتی روند مردم این زمانه از هر عهد دیگری بیشتر داخل معرض ریسک است و تماشاچی روند روبه افزایش اختلالات قضیه هستیم. جای پا بردن به علل متنوع این اختلالات و اطلاع آن ها، می تواند تو کنترل شان میوه دار دشت باشد.
البته باید درون نظر داشت کسی که تنها زندگی می کند، لزوما دچار احساس تنهایی نخواهد شد. کسانی غصه که این احساس برای سندیت رنج آور است، می توانند از راهکارهای موجود بخاطر قدرت بر آن کاربرد کنند. انبازی در جلسات نطق درمانی، کاربرد از خدمات حراست های اجتماعی و نگهداری از حیوانات خانگی، تعدادی از این راهکارها هستند. شاید چالش برانگیزترین قسمت کار، کسب اطمینان از قرار اخذ این خدمات در دسترس کسانی است که تنها زندگی می کنند. مجاب کردن آن ها بخاطر بیرون آمدن از لاک تنهایی و استراحت ستاندن داخل جمع افراد، می تواند دشوار باشد. فردی های تحقیق دربارهٔ تنهایی و اثرات تنها زندگی کردن
البته محققان طی ادا این تحقیق بامحدودیت هایی هم مواجه بوده اند که خویشتن محققان هم به وجودشان اذعان داشته اند. اولین محدودیت این است که در این جستجو (و تحقیق های مشابه)، مقطع بخصوصی از عمر افراد بررسی و بررسی شده است؛ ممکن است نتایج مولود شده به وضعیت اختصاص افراد تو آن دوره از زندگی شان تماس برملا نرم و تصویر جامعی که غبطه می رود، به دست نیاید. مهیا کردن شرایط برای ادا تحقیقات در بلندمدت، پیشنهادی است که محققان بخاطر پهلو آمدن با این محدودیت ارائه کرده اند.
محدودیت دیگری که وجود دارد و البته هر نوع تحقیق دیگر با چنین ماهیتی را مادون الشعاع قرار می دهد، ممکن نبودن ارزیابی رابطهٔ انگیزه ومعلولی است: آیا شخص به خاطر تنها زندگی کردن مبتلا به اختلالات روند شایع شده، یا آنکه پس از ابتلا بوسیله این اختلالات تصمیم به تنها زندگی کردن گرفته است؟ شاید غم اساسا کسی که مستعد ابتلا به چنین اختلالاتی باشد، غبطه بیشتری برای عزب زندگی کردن نشان بدهد؟ هرچه ژرف پر حرارت روند را کوچکتر دیدن قرار بدهیم، متوجه خواهیم شد که چنین فردی ها و ابهاماتی گریزناپذیرند و عزب کار و تلاش روزافزون محققان و انجام تحقیقات بیشتر است که می تواند این ابهامات را برطرف کند.
البته صرف اکتفا به این ویژگی ها ممکن است ارزش تحقیقات را زیر سؤال ببرد. نباید از دستاوردهای آن بی خبر شد: علاوه بر اینکه تحقیقات پیشین به خشکی امدن نتایج حاصل شده از این تفحص جدیدتر امضا می گذارند، چند نتیجهٔ عمده دیگر بی قراری از آن به دست آمده است که تقریبا اکید هستند؛ به عنوان مثال اینکه رابطهٔ میان سلامت روانی و تنها زندگی کردن، به نرم کردن زمان دستخوش تبدیل نمی شود و پایدار است؛ و نیز اینکه این بستگی صرفا به جوانان پابه سن گذاشته تر مرتبط نیست و به نعوظ کلی تنهایی، تأثیری مهم و عمده تو اشتی جریان دارد و می تواند آن را مادون الشعاع قرار بدهد. درون ادامه بخوانید: غم غربت و راهکارهایی بخاطر تسکین آن
- ۹۸/۰۳/۰۴